Esved

Çatınca kanlı bir eşkiya gibi karanlık,
Yüreğimin çatlağından sızar Esved.
Korkularım, su götürmez.
Gıcırdayarak açılır hüznün kapıları.
Cehennem çukuru gibi yarıklar açılır,
Eski zaman gülüşlerimde.
Sihrini kaybetmiş,
Bir eski çağ tanrısına dönüşüyor,
Aynadaki suretim.

Kalbimden,
Parmak uçlarıma doğru,
Nabzımın çatlayan kızıl şafağında,
Tel tel dökülür umutlar.
Ömrümün seher vakti,
Bir Şahmarın öpücüğüyle kararır.
Ve büyür Esved.
Büyür,
Zehirli sarmaşıklar gibi.

Uyusam.
Uyanmasam hiç.
Geçer mi tanrım?