Saatler, seni gösterdi.
İçi boş, bir emsal kalabalık maviye bürünen.
Durdurdu zamanı,
Sana beş kala.
Ne kadar da bürünse yüzümde,
Şu zamanın, soğuk bahçeleri.
Bir yol gibi çizmiş seni,
Yarımda kalan tarafınla.
Dur! Bir adım daha atma zamandan öteye,
Bir tohum gibi yaralı kırk yerinden.
Beni, bırakıyorsun geçmişte.
Sen ki; dün, bugün ve yarın.
Renklerden renge dolaşan bir çiçeksin.
Saatler seni gösterdi.
Durdu ve sana beş kala.
Bir karanlık bürüdü gözlerimi.
Gömülmüştüm toprağa.
Ve hep geçmiştim.
Ta ki sana beş kala,
Geçmemiştim.
