
12.01.2019
Aslında üzgün bir insan değilim, haklı bir kırgınlık çökülü üzerime. İnsan insana merhem gelmeliydi yara değil. O son fotoğrafmış huzur kokan, son birlikmiş. Bilsem nasıl sıkı sarardım o anı sabun kokulu işlemeli mendillere… Nasıl içime çekerdim o huzur kokusunu… Aklıma geldikçe tutup bağrıma basasım geliyor, öyle ki tam da ciğerlerime tütsü dolarken. Kim bilir neredeler şimdi? Hangisi bir köşede kıvranmış acısıyla oturur, hangisinin canı bu duruma yanar? İçlerinden birinin ölme ihtimali yine de ve hala da içimi söküyor. Görmeyeli yarım yıl geçmiş onları. Bazı şeylerin ha bire tükenme duvarına yanaştığını, eşelediğini biliyorum ama… Anlaşılan tek başımıza kaldık yine Fikret. Yine bizim aile yanımız eksik ve yine, birileri rahat uyurken bizler gece yarısı uyku dediğimiz o göz kapamalardan sıçrayarak uyanıyoruz.
*
“Ve sonra evini, kendi elleriyle diktiği çiçekli bahçesini terk etmiş. Kimse görmemiş, bilmemiş. Gözünden tek bir damla yaş düşmüş, anıları da o yaşın içine hapsetmiş. Geri kalanını yutmuş, ciğerine oturtmuş. Sonra tüm sevdiklerini bir arada düşlemiş. Kırgınlığından gülümseyemese de bu hayalin yüzüne, başını öne eğmeden yürüyebilmiş…”
Simge Nur Bayyıldız
Etkileyici..
Teşekkürler…
Muhteşem…
İlginize bin teşekkür…
Tebrikler…
Yüreğinize ,kaleminize ,emeğinize sağlık …
Sırada ki paylaşımlarınızı ilgiyle takip edeceğim, sevgilerimle…
Kıymetli yorumunuz ve içten dilekleriniz için şükranlarımı sunuyorum. Sevgiler efendim…
Eline emeğine düşünçelerine sağlık yazılarınız çok güzel yenilerini sabırsızlıkla bekliyorum
Şevkimi sizlere borçluyum efendim… 🤗♥
👍👌👏👏👏👏👏
👍👌👏👏👏👏
♥
Çok etkileyici bir yazı defalarca okuyorum ve her okuduğumda daha fazla anlamlandırıyorum.Bu başarılı metin için teşekkürler
Duygulu bir kalbe bir ritim de ben ekleyebildiysem ne mutlu bana, yorumlayan güzel görüşe çok teşekkür ediyorum…