Şiir
Örgü

Koparken içinde fırtınalar,
Nasıl anlatırsın sessizce hüzünlü olduğunu.
Dağlar devrilip giderken göz önünden,
Suyun içinde olmak iyi bir bahanedir.
Gözyaşları sel olup akarken.
Ve nasıl anlatayım size,
Yalnız olmaktan nefret edip,
Yalnızlığa mecbur olduğumu.
İhtimaller arasında varken intihar,
Yarından zerre merak duymayıp,
Nasıl başarırsın yine de yaşamayı.
Vazgeçerken her şeyden, inatla.
Susarken herkese, imdatla.
Yanarken her köşen, isyanla.
Nasıl anlatayım size, umutla.
Unutma; her şey yarımken bu dünyada.
Benim tam olmam imkânsızdır.
“hayat üzülmeye değmeyecek kadar kısa, yaşanacak kadar uzundur.” nerede okuduğumu hatırlayamadım, ama doğruluğunu bana hatırlattın. üzülme arkadaş, dertsiz başıma bu şiirinle bir dert de sen kattın.
İnsan oğlu bir kere var olduğu için, yok olacağının farkına varamaz ömrü boyunca. Eğer bir gün öleceğimize gerçekten inansaydık hiç bir zaman böyle mutsuz, kederli, ve berbat bir dünya bırakmazdık arkamızda…