Şiir
Müphem

İnsan, oluklu bir hüzün boşluğu
Avlularda kan kuyusu arar
Şimdi gördüm elinde uçurtması
Uçurmaz, yürütür
Yeşil tonlu sokaklara bırakır
Otuz sekiz numara çamurlu izlerini ayaklarının
Ses çoğaltır, ses kısar
Nazara aldırmayan eleştirilere bırakır yoksulluğunu
Şimdi gördüm elinde bıçağı
Savurmaz, eritir
Birikir üstüne kavuşmuşluğu
Duygusuzluğa bir neden arar
Şimdi gördüm kapıda hayali
Direnmez, öldürür