yüreğin gibi kar yağmıştı
ağaçlar, kendi yükü yetmezmiş gibi
o karları da taşımıştı dallarında
yüreğin gibi beyazdı kar taneleri
birer birer havada…
hava, durdurmak ister gibiydi zamanı
havada asılı kalmaya niyetli gibiydi
beyaz taneciklerinin bu, zaman ile iş birliği…
kar, öyle ahenkle yağmaktaydı yani
bu güzel sükutun içinde
yol alan bir kara duman
büyük bir gürültüyle
bir o kadar da oraya aitmişçesine
bir fırtınanın habercisi gibiydi
kopacaktı artık belliydi
filizlenen kardelenler,
ezilecekti belliydi
senin yüreğin gibi beyaz
öyle saf bu kargaşada
filizlere, umutlara yer yoktu yani
umut insanı yaşatandı
senin yer aldığın dizelerde ben
yaşamaktan sıkıldım
öznesi sen olan şiirlerde
ben yıllarca umutsuz yaşadım
ezerken kara duman, filizleri
ben teslim oldum
kalemimi yere bıraktım.
