Şiir

Çocuk

Bir banktayım.
Park var önümde; bir çocuk ağlıyor.
Ağlar zaten çocuklar hep.
İşte o an düşünüyorum.

Bir çocuk neden ağlar?
Karnı mı aç? Canı mı yanıyor?
Ya da üşüyor mu ki?
Kalktım ve yaklaştım ona,

“Ne oldu çocuk?” dedim.
Kaldırdı gözlerini,
İşte o an, tam o an
Gözümdeki perde kalktı
Işıklar yandı göz bebeklerimde
Kafamın içine bir değnek dokundu
Masumdu çocuk, bakışlarıyla
Hareketleriyle küçük, tasvirleriyle dev
Büsbütün, düzenin dışında
Hem evrenin orta yerinde hem de büsbütün dışında,
Görmüyordu çocuk…
Görebilseydi anlatacak neyi olurdu diye düşündüm o an.
Anlatabilir miydi?
Bulutları…
Yahut yağmurları sığdırabilir miydi kelimelere?
Tek bir çizgi üzerinde yürüyebilir miydi güvenle,
Sokakta oynayabilir miydi arkadaşlarıyla?
Saklambaç oynarken komşu bahçeye saklanabilir miydi korkmadan?
Eve gülerek dönebilir miydi?

Varsın görmesin o vakit çocuk.

|01.02.2018

İlgili Makaleler

Bir Yorum

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu