EdebiyatŞiir

Yazılar Silinir Kağıttan Da Kalem Kırılır Sanma

Öyle diplerde ve karanlığın içine gömülmüş saklanıyorsun ki, nefesimi tutup dalıyorum derinine. Ne bulacağımı bilmediğim o en kazın içine.

Elimi uzatsam sonsuzluğu yakalayacak kadar mavi, soğuk bir beden kadar hassastı ölümün elleri. İnan hasret kaldım sevgiye, ama sende benim kadar korkuyorsun öyle değil mi?

Sonu yok, başı yok bu kopan zincirin. Yakalasam seni yaşatsam. Sende gideceksin belli ki. Bende senin kadar korkularımı yansıtıyorum insanlara. Yaşamak çok derin bir yara. Belki anlarsın beni…

Dilim yara kalbim yara, sahi geçer mi bu sevda. Karanlığıma kapılma. Ben güçlü olsam da zırhım sana mübah. Keskindir bahçemdeki çiçeklerim, anla ki gün gelip de gidersen acıtma ruhumu diye ve serttir rüzgârlarım.

Çölünde en parlak yıldızınım karanlığına aydınlık olayım diye. Ama sende inanmıyorsun, bahaneler anlatma şarkılarında bana. Konuş benimle gecenin üzerime giydirdiği mavi deniz. Kalbinde ne varsa kıyına vurmuyor mu hiç.

Elbette vuruyor değil mi, bakışların eski bir hatıra. Bende kaldı ömrün, gel gir rüyalarıma. Derinine indikçe koşuyorsun çocuklar gibi. Ah o gülüşün aşık oldum ona.

Kimim ben, gerçekten hak ettim mi seni peki ya sen hak ettin mi beni. Kapılmak istemez iken çekiliyorum sana. Deniz kabuklarını kulağına koyunca fısıldar ya hayatı. Yaklaştır ruhunu bana.

Dinle beni, ya göçüp gideriz bir enkaz yığınına. Ya yitip gideriz pervasızca başka bir bedene daha. Duygular kalmaz, yazılar silinir kağıttan da kalem kırılır sanma…

 

Arya Merve KARASU

İlgili Makaleler

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu