Beyoğlu Rapsodisi, 2003 yılında Ahmet Ümit tarafından çıkarılan polisiye romandır. Aslında kitabın polisiye olduğunu son 50 sayfada anlıyorsunuz. Başlar başlamaz, ilk 30 sayfaya kadar “Varsıl” kelimesini çok kullandı. Bunu, yeni bir soluk getirme ve farklılaşma çabası olarak düşündüm.
Nedir bu Beyoğlu merakı?
Olaylar tabii ki yine Beyoğlu’nda geçiyor. Beyoğlu ve etrafı demiyorum, direkt Beyoğlu! Anladık en çok sen biliyorsun Beyoğlu’nu, gitmeden ezberledik neyin nerede olduğunu. Biraz farklılaşsa mı artık, ne dersiniz?
Hikâyeyi anlatımı ne kadar iyiyse (hikâye anlatımı değil de kurduğu basit cümlelerle kafamızı çok şişirmiyor) bu Beyoğlu muhabbetleri de bir o kadar sarmıyor desem yeridir. Ancak Beyoğlu’nun En Güzel Abisi’ne göre de gayet iyi bir konusu var. Aslına bakarsanız klasik bir Ahmet Ümit kitabı ve klasik bir polisiye diyebilirim.
Kitabın ortalarından sonra çok ilgisiz bir yerde, bir anda dinle ilgili şeyler söylemeye başladı. Beş sayfa sonra da sevişmelerden bahsetti. Bu tür sert geçişleri fazlasıyla yaptı. Ortalarda polisiye kısma girince işler değişti. Kitap bambaşka bir hâl aldı. Kitap hızlandı, tempo arttı, okuma isteği arttı, olaylar hiç bitmesin istedim. Çok çok sürükleyici diyemem ancak akışı güzeldi, anlatımı gayet iyiydi. Ahmet Ümit, polisiye romanlarındaki en can alıcı noktayı güzel yakalamış: Olayları olabildiğince ilginçleştirmek…
Sürprizbozanlı bir dip not:
Beyoğlu Rapsodisi’nde, ilk kez Agatha Christie’nin kullanmış olduğu “katilin ağzından anlatım” mevcuttur.
