Sonunda

Olmuyor diye suçlamıyorum artık kendimi.
Şiirlerime bir dokunsan anlarsın her mısrada hasret kokan yamalı bir sen yaralı bir ben olduğumu.
Neyselerle geçiştiriyorum öylece, bugün de geçti diye sevinirken, ziyan ettiğim hayatıma bir özür borcum var galiba.
Ölmek için beklediğim her saniyede bir umut mutluluk gözlüyor, gözlerim.
İçimden geliyor işte yürek acıyınca,ha bide insanlar anlamayınca anlatIyorum deliler gibi her fırsatta.
Mahkum değilim biliyorum ama yazmaya esir eden insanlar var.
Kafeste de değilim ama küçük bir defterime saklıyorum her hatıramı, sıkı sıkı bağlıyorum yüreğime, sözler uçtu yazılar kalsın bari.
Bu günümüz de bitti yine ölmeye biraz daha yaklaştık. Doğarken hissettiğim o çiğ hava bir gün son nefesim olacak.
Ne garip yaşıyacağız, yaşıyacağız
Bir gün ölmek için.
Adına kefen denilen birkaç elbise üstümüzü örtmeye yetecek.
Hani dünya bizimdi,
Hani en büyük bizdik
Elimiz kirlenir diye tutmaya tiksindiğimiz bir avuç toprağa gömüleceğiz.
Sonunda zaman bitecek,
Kimsesiz, kimsesiz garip kalacağız yine..