Saksıdaki sardunyalarla konuştuğum bir sabah. Her zamankinden daha başka daha bir dingin ruh hali içerisindeyim. Aşkı eskimiş bir sandıkta bıraktım. Biraz tozlu, biraz renkleri sararmış, biraz yarım… Şimdi kendimle konuşuyor, kendi yaşanmışlıklarımın reçetesini bir tutam öz saygı ekleyerek iyileştirmek adına özen gösteriyorum.
Sahi kimde ne kadarım ya da kim bende ne kadar diye düşünmeyi bırakalı öyle uzun zaman oldu ki…
Melankoli elbisesini çıkarıp atalı biraz sorguluyor insan şu fani yaşam odasını.
Sonra Kafka’nın sesini duyumsadığımı hissediyor, pek çok şeyin bambaşka olmasını salt ‘istemek’ fiilinde bıraktığım zamanlara küçük bir başkaldırı düzenliyorum.
Daha sonra derin bir nefes alıyor, sardunyalardan özür dileyerek sakinleştirici kokusunu içime çekip biraz daha iyi hissediyorum. Reçeteme birer tutam da kendini sevmek , kendinle yüzleşmek terapileri yazıyorum .
Kendime söz veriyorum. Eskisinden daha çok yazıyorum .
Evet buyurmaz mısınız?
Sevgi, saygı, hoşgörü, anlayış
Bir tutam daha ?
