Sonu olmayan şiirin ilk mısrasıyım derdim hep.
Meğerse tükenir tükenmez kalemmişim.
Kimine göre gereksiz, kimine göre olmazsa olmaz.
Yazacak en güzel yeri bulduğumda anladım.
Küserdim bazen kağıda, yazmazdım bile isteye.
İki üfürürdü bana, en güzel şekilde yazardım yine.
Kâğıttı işte o da.
Bembeyaz, tertemiz bir kâğıttı, saf.
Sevmek bile nedir bilmezdi,
Mürekkebim akana dek üstüne.
Güzel olsa da el yazım,
Bazen sıçıp batırırdım, her yer leke.
Haberi bile yoktu, bilmiyordu ki.
Kağıt keserdi elimi bi’ sonraki satıra geçerken…
