Çürümenin Kitabı, 1949 yılında Rumen yazar Emil Cioran tarafından yazılmıştır. Öncelikle şunu söylemeliyim ki hem okuması hem anlaması hem de incelemesi gayet zor olan bir kitaptır. Sık sık ara vererek ve notlar alarak ilerlemek kitabı anlayışınız açısından faydanızadır.
Çürümenin Kitabı ne anlatıyor?
Yazarın edebiyat ve felsefe dünyasına kazandırdığı bu kitapta, kitabın tamamı boyunca bir karamsarlık mevcuttur. Aslında Aforizmavari bir anlatımı olduğundan Franz Kafka’nın Aforizmalar’ına benzetilebilir. Her cümle kendi içinde düşünülmesi gereken bir yapıda. Ayrıca yazarın şairane havası sayesinde ben bu kitaba “Şiirsel Doktrinler” adını veriyorum.
Cioran, sanırım insanlardan daha doğrusu insanlığın var oluşundan nefret duyuyor. Yazara göre “Biz neden varız ki?” sorusu kulaklarınızda çınlıyor. İnsana, felsefe tarihinde şu ana kadar var olan tüm yaklaşımlarla yaklaşıyor: Nihilizm, Egzistansiyalizm, Pesimizm gibi kavramlar üzerinden yaşamı ve insanı irdeliyor. Ancak insanlar Cioran’ın gözüne bir türlü giremiyor.
Gelgelelim, dünyaya ait tüm olguları bir kenara iterek, sadece ve sadece “Varoluş” ve “Yok Oluş” çerçevesine odaklanan yazar, güneşin doğuşunun bile biz insanlar ve insanlık için gereksizliğini savunarak hiçliğe vurgu yapıyor. Ayrıca Cioran, Tanrı’yı bile hiçe sayarak, dünyanın sonunun ya da herhangi bir felaketin de insan elinden çıkmasını ve Tanrı’ya muhtaç olmadan herkesin Tanrı rolüne bürünmesini istiyor. Kitabın sonlarına doğru bu Tanrıcılık oyununu bize sevdiriyor.
Özetlersek, kitabı okurken sürekli uçurumun kenarında geziyor gibi hissediyorsunuz. Bilhassa az da olsa karamsarlığa meyilli olanlarınız varsa bu kitabı okumanızı tavsiye ederim. Akıcı bir kitap olmadığını da rahatlıkla söyleyebilirim. Hal böyleyken aheste ve sindire sindire bir okuma tarzı benimsenirse kolaylıkla sonuca varabilirsiniz. Yazarın kurduğu şu cümle, kitabın özeti niteliğinde: “Dünyanın Yaratılış’ı ve Yıkım’ı dışında, bütün girişimler benzer şekilde hükümsüzdür.”
