Çatlak duvarlardan sızan kaynar sular bu sabah başımdan aşağı dökülüyorlar.
Birkaç defa örümcek çığlıkları duyuyorum.
Örümcek ağlarını annemin dantellerine benzetiyorum.
Sahi nerede annemin dantelleri?
Annem nerede?
Çaydanlığın altı açık kalmış, su kaynadı kaynayacak.
Kaynar sular çatlak duvarlardan sızar bizim evimizde.
Duvarlar kulağını kaldırıma dayar ve denizcilerin ağ atışını dinlerler.
Balıklar çırpınıp dururken geminin dört bir yanında,
Kaptan sigarasından bir nefes çeker keyifle.
Nefesini verdiğinde ise tüm balıklar ölmüş olurlar.
Onlarla birlikte adını beraber koyduğumuz mavi akvaryum balığım da öldü.
Mavi akvaryum balığım diyorum çünkü ömrü gibi kısacık olan adını söyleyip geçiştirmek istemem.
İsterim ki uzun uzun bahsedeyim mavi akvaryum balığımdan.
Kim bilebilir ki bir oğlan çocuğunun keyifle okuduğu lisesinin bahçesinde akvaryum balığının gömülü olduğunu.
Mavi akvaryum balığımı hiç unutmayın.
O oğlan çocuğuna da söyleyin lisesinin teneffüs zilini hiç unutmasın.
Son ders zili hiç çalmasın.
Cuma gününün matematik dersinde sıkışıp kalalım.
Sayılar çıkarılsın,
Ama biz hep toplanalım.
Annemin dantelleri koltuğun altından çıktı.
Bir de babamın sigara paketleri.
Yoksa babam bir denizci miydi?
Öldürür müydü her nefesinde mavi akvaryum balığımı?
Şimdi anlıyorum ki ben bir hatıra çöpçüsüyüm.
Hemencecik babamın sigaralarını ve annemin dantellerini de saklarım bir yerlere.
Kimine göre dünyanın en güzel şeyi hatıralardır.
Bazen ruhumuzdan bir ok çeker,
Bazense kalbimize çiçekler eker.
Bense dünyanın en güzel şeyiyle 8 yaşında bir lokantada tanışmıştım.
Babam tereyağ, bal ve kaymak sürdüğü ekmeği bana doğru uzatırken şöyle demişti:
İşte bu dünyanın en güzel şeyi.
Çaydanlıktaki su kaynıyor,
Çatlak duvarların boyası sökülmüş.
Gemi, koskocaman balık; deniz, uçsuz bucaksız izmarit mezarlığı.
Mavi akvaryum balığım herkes tarafından unutulmuş.
Zaten o oğlan çocuğu da lisesini hiçbir zaman sevmemiş.
Son ders zili çalmış,
Sayılar toplanmış,
Bizi bizden kimse çıkaramamış.
