Yollarda Bulsam Kendimi

 Yollar çekiyor nicedir canım. Ama böyle sakin sakin, yavaş yavaş gidilen cinsinden. Uçak kadar hızlı değil. Tren mesela. Tıngır mıngır raylara sürten demir tekerleklerin sesiyle izlesem etrafı. Sarı sarı ekin tarlaları içimi ısıtsa, yeşilin her tonuyla ruhum dinlense. Gözlerimi masmavi gökyüzünün altında renk renk tarlalar şenlendirse, gönlümü taptaze bir fincan çay. İnce belli cam bardakta ama. Büyük büyük binaları, kocaman kocaman şehirleri geçip köyleri aşsam. Sürüler otlasa uzakta, ben onları seyretsem. Müzik falan istemem kulağımda, trenin düdüğü yeter bana. Aktarma istasyonunda binen simitçi amcadan iki simit alsam katık etsem yolculuğuma.

Yollar çekiyor canım. Ama böyle yetişme telaşı olmadan, manzaraya dala dala. Telefonum hiç çalmasa mesela. “Neredesin şimdi?” diye sormasa kimseler. Ben sadece gitsem. Giderken kendime uğrasam. Bir hal hatır sorsam ruhuma. Bunca şeye rağmen ayakta kaldı diye selama dursam sinir sistemimin karşısında. Yüreğimden bir makas alsam. Kendime “Allahaısmarladık” deyip yola devam etsem.

Sonra uykum gelse. Annemin küçükken ayağında salladığı gibi rehavetle uykuya dalsam. Kafam bir o yana bir bu yana sallansa, trenin gidiş sesi ninni olsa bana. Ama “Abla istasyona geldik.” diye kimse uyandırmasa beni. Uykumu aldığım için uyansam.

Yolculuklar çekiyor canım. Ama böyle yollar hiç bitmesin istiyorum. Ben gideyim Allah gideyim. Kaf dağının ardına mesela. Buradan kaç günlük yoldur ki? Ne önemi var gidesim var benim. Ulaşmadan, yetişme telaşım olmadan, aramadan, sormadan gidesim var uzun yolculuklara..

Her istasyonda bir derdimi bir anımı bıraksam.. tertemiz kalsam annemden doğduğum gibi…acılar köhne, eskimiş bir köy istasyonunda kalsa. Kimse bakmasa yüzüne. Yok olup gitseler.

Upuzun bir yolculuk istiyor canım. Yollar elbet biter benimki de bitsin tabii ama ben kendimi bulduğum zaman…