Unutmak, vazgeçmenin yarısı, iyileşmenin ilacıymış. Ama ben unutmadım. Çünkü ben hatırlamayı seviyorum. Güzel hatırlamayı, güzel sevmeyi…sen ise bu saydıklarımın hiçbirine layık olamadın. Adına ‘gözyaşı’ dedikleri uçsuz bucaksız nehirler yarattın. Yüreğimden kendi yeryüzüme dağılışını izledim her birinin adım adım. Gözlerimizin içi hep ağlardı bilirdim. Belki de gerçek olanın bu olduğunu zannerdim. Bırak başkalarının gözlerinin içi gülsün biz ağlarken de sevilip sevilelim. Biz yalnızken de bir arada olup büyüyelim. Olmadı.. İstemedin. Ne beni, ne hayal kurmayı, ne sevmeyi ne de onları gerçekleştirmeyi. Anlamsızlığın içinde bir anlam aramaktansa anlamsızlığın ta kendisi olmayı seçtin. Ayna karardı, bendeki adın…bulanıklaştı. Güneş bulutların arkasına saklandı. Ve aslında ’biz’ diye bir şey…hiç olmadı.
Şimdi duvarlarım eskisinden daha sert ve kırılgan. Hepsi yalnız taştan. Hepsi sevgisiz bırakılmış kalplerin eseri…Sonsuz mesafelerim ve km uzaklıkta kalan hislerimle… hoşçakal.
Not:
Deli kadın (hikayedeki)
