Kimseye güvenmemeni anlıyorum.
Her ortamda yabancı olan kişinin sen olduğunu biliyorum.
Değişen ortamlar ve yüzlerin senin için bir anlamı olmadığının farkındayım.
Kimseye bir şey anlatmamanı anlıyorum arkadaşım.
Bu kadar iyi bir dinleyici olmanı, nasıl da susmayı böylesine koz olarak kullanmanı anlıyorum.
Özür dilerim ama anlıyorum.
Anlıyorum çünkü biliyorum, yıllarca sokakta birilerine çarparak yürüyen o serseri çocuğun karşısına birinin dikilip “seni tanıyorum ben” demesini bekledin.
Birinin de sana çarpıp “seni tanıyorum” demesini bekledin.
Fakat o daracık şeritte hep birilerine çarpıp özür dilemeden geçen kaba biri oldun.
Çünkü kimse seni tanıyamadı.
Kimse seni ufak bir çocukken tanımaya lüzum göstermedi.
Ve özür dilerim,
İlk karşılaştığımız zaman sana ‘anlat bana’ dediğim için.
Özür dilerim,
kendi içinde fısıltısına bile katlanamadıklarını bana anlatmanı beklediğim için.
Özür dilerim,
Sen başarılı bir çocuk olarak hayatına devam ederken,
Seni sırf başarılı olduğun için merak eden o kalabalığın arasına katıldığım için.
Onları aksine geri çekiliyorum.
Geri çekiliyorum, elleri havada ve silahlarını saniyesinde yere fırlatan biri olarak.
Geri çekiliyorum, merakı anlaşılan küçük bir çocuk şımarıklığı ile.
Geri çekiliyorum,
Fark edilir edilmez ellerini havaya kaldıran bir korkak olarak.
Çünkü senin üstüne bahis oynayamam. Senden bir şey elde edecek değilim.
En azından bir kişi azaldı değil mi?
Bir kişi üstüne inat ekleyerek bahis oynayanlardan.
Bir gün onlar da gidecek çünkü için gölgeler ile dolu.
Kendi gölgesi ile baş eden biri kazanır seni.
İnsanlar daha kendi gölgelerine uyuz iken biri için gölgelerle savaşamaz. Savaşsa kaybeder.
Kaybedenleri kimse umursamaz.
Geri çekiliyorum arkadaşım.
En azından bir kişi azaldı değil mi?
