Yersiz Korkular

İnsanlar korkularıyla yüzleşememekten dolayı eylemsiz kalır. Sonucunda başarısız olmaktan korkar. Korktuğunu belli etmek en savunmasız anında vururlar seni. Yüreğinin ortasında fişek düşmüş gibi bir çarpıntı, ağırlık oluşur. Rüzgarın uğultusu bir insanın, haykırışı çığlığı gibi gelir kulağına. Kıyıya vuran dalgaların sesi irkiltir seni. Gündüzlerin gece gibi kor olur içinde. Zaman gençliğini götürür, gürültüsüz uykuda hissedersin. Geçmiş; yarınlarını daha çok acıtır. Geleceğin umutları silinince. Korkusuzluk yenilgi bilmeyen insanlar için bir kuraldır. Sevmekten de korkmaz mı insan? Sahte, yapmacık, aldanan insanlar için de sevgi ezilmiş çiçek kokusu tadı verir. Yola çıktığın zaman, varamamaktan da korkarsın. Bu yol da giderken ruhumuza yapışan anılar korkutur bizi. Korku; hayatın akışında, gökyüzündeki fırtınanın hortumu gibidir. Nereye savrulacağını bilmeden döner durur. Ya da korku; denizaltında girdaplar gibidir. Bir kapıldın mı yeryüzüne çıkmak için büyük bir güç gerek. Belki de bedeller ödemek gerek. Ama bu bedeller ağır tahribatlar bırakabilir. Bir tırtılın kelebeğe dönüşmeden önce geçirdiği yaralardır, korku. Tırtılın korkuyla tanışması, kelebek olup uçmasını kolaylaştırır. Kelebek olmanın doğasını öğrenir çünkü.