On Altı Yıl Kadar Geç Kalınmış Bir Teşekkür

Öğrendiğim ilk kokuyu hiç unutmadım inan, her sarıldığımda içime yayılıyor. Ne zaman bir çiçek görsem aklım hep sana kayıyor. Anılarım, yarınlarım, en güzel olacaklarım gözlerimin önünde, sen en ortasında. Daha ne kadar düşeceğim demiyorum, daha ne kadar kaldıracaksın, benim yerime daha ne kadar ağlayacaksın. Hiç içimden çıkmıyor inan, tanık olduğum en güzel gözlerden akan yaşların hiçbiri içimden çıkmıyor. Güldüğün anlar sanki bu zamana kadar aldığım en güzel hediye, görünmez bir iple kalbimin en güzel köşesinde asılı duruyor. Duyduğum en güzel ses ne zaman uyuyamasam baş ucumda, beni uyutmaya çalışıyor. Ben neyi yapamayacak gibi hissetsem karşımda hayalin beliriyor. Senin için yapacağım diyorum, neyim varsa, olacaksa hepsi senin için. Aynaya bakınca tamamen sana benzeyen birini görmeyi ne çok isterdim bir bilsen. Senin kadar güçlü olmayı, saçlarımın seninkiler kadar güzel olmasını ne çok isterdim. Sevdiğim bir şarkıyı beğendiğini söylediğinde bile heyecanlanıyorum, ben senin sevdiğin her şeyi çok seviyorum. Çoğu zaman içinde kaybolduğum, sırtımı dayadığım bu yumuşacık sevginin karşılığını nasıl göstereceğimi bilmez bir şekilde geçiriyorum zamanımı. Ama böyle mi olmalı, belki her gün, hatta her an bir minnet göstermeli diye düşünüyorum. Sanki ancak o zaman hak etmeye yaklaşırım seni. Şu an bunu okuyorsan senin sayende. Belki gerçekten hiçbir şey yapmadım bu güne kadar, ama on altı yıl kadar gecikmiş bir teşekkürüm var. Bu teşekkür güzelliğine anne, seni çok seviyorum.