05/10/2019
Sevgili Fikret;
Bu yazıyı devletin üniversite öğrencileri için tahsis ettiği yurtta yazıyorum. Yarın doğum günüm, 00.00 olmasına iki buçuk saat var. Gün geçsin istemiyorum. Varmayalım yarına. Hatırlanmak istemiyorum Fikret… Bu istediğimden ötürü duyduğum burukluk öylesine haz veriyor ki anlatamam sana. İzbe bir yerlerde kalmak daha iyi geliyor bana. Nedenini bilmediğim bir şekilde bu karanlık duygular üzerime çöküyor ve vazgeçemiyorum. Yakınmıyorum, kimse duysun da istemiyorum! Ama insan ne kadar yalnızlığı sevse kopamıyor işte paylaşmaktan. Hayatımdaki en iyi anlar içsel olarak kaçıştığım anlardır. Bu inanılmaz duygulardan besleniyorum. Çekilmez ağrılara sebebiyet verse dahi, içimin dumanı her seferinde daha da yukarılara taşıyor beni. Fikret anlıyorsun değil mi, nasılım? Şimdi somut olarak kimsenin olmadığı bir odadayım ama emin ol birçok kişiyi yaşatıyorum benimle birlikte. Kimsenin duymasını istemediğim şeyleri sana yazmak… Ah Fikret bilirsin ki sen bensin. Sen içimin dumanını harlayan, beni tüttüren ve sonra yüreğine serdiren… Bir yandan umutlu bir hayat vadeden bir yandan da kendini bilen benliğimsin. Nasıl meşakkatli bir arada kalış. Fikret! İnanamıyorum bu beş yaşımdaki ben değilim. Kimse değil çevremdekilerin. Bazen çıldırasıya düşünüyorum. Bilirsin nasıl buhrandır o an, nasıl sancılı. Her seferinde yeni hayat düşünüp paramparça ediyorum onu sonunda. Izdırap halinde yok olmak Fikret anlıyor musun? Hayır. Izdırap içindeyken çoğalıp kök salıyorum. Birçok insanı duygularımdan sildim. Ağaçların fidanken üzerine kazınan şekiller nasıl silinirse büyüdükçe ve olgunlaştıkça öyle fakat bazı dallarım da kurudu. Fikret; içimdeki sağır edici uğultu ve düşünce yarışlarından olacak ki ellerim yazamıyor artık. Beynimdekilere kelime bulabildiğim takdirde sana yazmaya devam edeceğim. Zatın var mı insana kendinden başkası?..
Sevgiler
