Tam 23 yaşında, hayatının baharında.
Tam 23 yaşındaydım onu gördüğümde. Dört köşeli masamın üzerinde duran fotoğrafına bakarak iç geçirdim öylesine. Oysa “Ölesiye sevmek” tanımı ne de güzel yakışıyordu gözlerine. Bir an hissizleşmek istedim öylece. Sonra ayağa kalkıp çılgınca dans edesim geldi delicesine… Kendimden geçmişim ayaklarımın altından dünya kaydı sanki, duraksadım. Kafam bir şeyleri kurcalıyor gibi… Aklım sana gidiyor, ben gidiyorum. Elveda!
Hüzün ve bir kısmı yırtılmış kitap, dört köşeli masamda dünden kalan kahve tortusu, hay tükürdüğümün çay edebiyatı, beni de aldı ablukasına. Halbuki hiç düşünmemiştim, beni böyle saracağını kalemin. Yola çıkmadan önce gözlerinin etkisine kapılacak ve ölene kadar gözlerinde ki gizin nedenlerini bilimsel metotlarla araştırmaya çalışacaktım, sonra, sonra da kafiyesini, imlasını, sözcüklerini özenle seçecek sana şiir yazacaktım. 23 yaşımda.
Aklın almıyor değil mi çekip gitmemi? İnan, benim de aklım almıyor bazı şeyleri. Ayaklarımın altında kayıp giden dünya gibi. Nasıl da bırakıp gittim gölgesine sığındığım ümidi. Ya da özene bezene yazdıklarımı bir gece de yaktığımı. Damarlarımda hüzün akıyor, başımda ki bozuk radyo Neşet Baba çalıyor, gözyaşlarım odamı dolduruyor. Ben ise dört köşeli masamın üzerinde intihar etmekten vazgeçmiş insanlar gibi çırpınıyorum. Tam 23 yaşımda.
Odanın bir köşesinde, gözyaşlarımın içinden resmin yükseliyor. Tam da gözlerimin önünde yüzeye vuruyor. Senden bana yadigar kalan tek fotoğrafına ulaşmak için güçlükle yüzüyorum. Bir iki kulaç daha atmam gerekirken, çırpınıyorum, çırpınıyorum ve kendimi boşluğa bırakıyorum. Gözlerimin önünden sen geçiyorsun, seninle yaşadığımız hayaller geçiyor, yirmi üç yılım geçiyor.
Tam 23 yaşımda, günahlarımı ve sevabımı sırtıma yükleyerek, boş odada sessizce dans ederek, senden kalan anıları biriktirerek, seni unutup kitaplara sararak veya uyumamak için direnip kahve içerek. Son sözlerime acıyı hapsederek. Gidiyorum. Gidiyorum işte öylesine…
