Şehrin tüm ışıkları altında gözlerimin çökmüşlüğünü, bu şehrin ruhumu nasıl emdiğini hatırlardım her baktığımda. Doğduğumuz andan itibaren hatta anne rahmimiz de dahil olmak üzere bu şehrin ve birçok şehrin nerelerinde bulunduk sayısızca. Şu soru doğdu saçlarımı saman parçaları gibi savuran rüzgar eşliğinde: Birçok şeyin peşinden koşarken asıl olanı bulduk mu?
Bu sorunun cevabını bilmeseydim yaşayamazdım; o hâlde biliyorum ki, yaşamayı bilmeseydim yazamazdım. Ve ekliyorum, kendimi bulmuş olmasaydım şu an bu satırlar üzerinden yüreğim bir tren misali yolcuları içinde yüreğinize dokunabilir miydi, beklediğiniz durağa tam vaktinde gelebilir miydi?
Hayatın savurganlığı, ruhun yaşayışı bir tarafa zafere giden yol tek ve güçlüdür. Şehrin tüm ışıkları altında gözlerimin hayali yaşlarını bir bir silerken güçlükten bahsetmenin ne kadar komik olduğunun farkına varmaktı belki de. Hani uçarken saman taneleri gibi saçlarım… Ve şimdi mısralar kadar derin sorularım. Bitmek bilmeyen soru işaretleri bir bir tahtını noktaya bırakıyorken, hangisi olmak isterdim?
Siz, evet evet siz; bir noktalama işareti olsaydınız ne olurdunuz sahi?
Sanırım soru işareti olurdum, sürekli soru soru sorardım…