DenemeEdebiyat

His.

Defalarca bindiği trende, sırtında ruhsuzluğunu taşırken, bu kez ruhsal bir döngüde oturacak yer arıyordu. İkili koltukların dar, dörtlü koltukların geniş geldiği… Elinde sıkı sıkıya tuttuğu tek başınalık için tek kişilik koltuklar malesef ki yoktu. Aklında bir hoşçakal fotoğrafı çekmek vardı, geç kalmıştı. Çünkü bazı gidişlerin çok uzun zamanlı hoşçakallar taşıdığının kanıtı yoktu ama hissi vardı. Hissetmişti…

Tüm ruhsuzluğunun üzerine yığılmış yolculuk hisleri,içinde ağırlık yaparken bir yandan da dağılıp iyileştirdiğini hissetmişti.
Ne çok his yine ne uzun yol diye geçirdi aklından.
Dünyada milyonlarca histen kaç tanesi içinden geçmişti acaba, daha geçilecek kaç his bekliyordu onu.

Bu yolculukta, kısa bir zihin karışıklığı sonrası, yine aynı cümleye takıldı. “Anneme benzemeye başladım”. Geçen akşam hobilerinden birisinin,insanlar için bir şey yapmak olduğu söylenmişti. Herkes için her şeyi fazlasıyla düşünmek… Annesiydi bu. Başka insanların gürültüleri altında kendi iç sesini bastırıyordu. Aynı histi.

Kendi neredeydi tüm bunların içinde. Nereye saklanmıştı.Bulamadı.
İnsanın, kendini sakladığı yeri bulamayışı müthiş bir kayboluştu.
Asla maskeler takmadan yaşarken, yinede içinde nerede olduğunu bilmiyordu.
Kendi içinde bile.

Tüm bastırılmış, kayboluşların ani dışa vurumları bazen onu korkutsada yinede bir yerde güçlü kalabileceğini biliyordu. Çok küçükken öğrenmişti. 9 yaşında cebinde evin anahtarını taşığı gün. O gün tek başına güçlü olma hissini öğrenmişti. Dünyada var olan milyonlarca histen biri eline değmişti. Tüm kapıları açabilecek kadar kutsal bir anahtardı onun için. Gülümsedi,evde kimse yokken girdiği ilk günü anımsayarak.Ve asla bunun çocuk aklı olduğuna inandıramamışlardı ki onu ,taşınılan tüm evlere rağmen anahtar hala anahtarlıktaydı.

Açamadığı kapıların kilit seslerini biriktirdiği
cam kavanoz da håla mutfaktaki rafta bekliyordu.

Zaman ilerlerken bu yolculuğun evine değilde kendi içine olduğunu fark etti. Hep, evin bir yer değil bir his olduğuna inanmıştı. Yine istemsizce içine döndü. Henüz aidiyetlik duygusunu bulamamıştı. Kaç yolculuk sonrasında bulabilme ihtimalini hesapladı.Kısacık bir uzunluk

Şimdi her şey kitaplıktaki anı kutusunda saklanmak için hazırdı.
Kendisi de.

gltnhzr

Sevgili Lanu...

İlgili Makaleler

2 Yorum

  1. His çok derin değilmi İçimizde yaşayan başka biri
    uzaktasın ama dün gibi yanımdaymışsın büyük bir boşluk boşluk dolarmı bilmiyorum sebebsizce beklemek
    Nasıl bir his biliyomusun?
    Oda çok geniş ama sığamıyosun bak kapı orda ama çıkamıyosun pencere açık ama nefes alamıyosun …
    Cemal Süreya
    Başarılarının devamını diliyorum çok güzel olmuş:)

  2. His çok derin değilmi İçimizde yaşayan başka biri
    uzaktasın ama dün gibi yanımdaymışsın büyük bir boşluk boşluk dolarmı bilmiyorum sebebsizce beklemek
    Nasıl bir his biliyomusun?
    Oda çok geniş ama sığamıyosun bak kapı orda ama çıkamıyosun pencere açık ama nefes alamıyosun …
    Cemal Süreya
    Çokkk güzel olmuş başarılarının devamını diliyorum 🙏

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Başa dön tuşu