Farklı insanlar var; farklı karakterde, farklı olguya inanan, birbirinden uzak, tek seyirde insanlar…
Sanki hayat birbirini anlayan insanları farklı şehirlere hapsetmiş gibi kanunsuz, gayri ihtiyari…
Oysa ki bir kalbin iki gönülde atmasının kime ne zararı var?
Bir papatyayı koklamak için koparanlar da var, diz çöküp incitmeden sevenler de… Nedense iyi insanların hep bir tarafı kopmuş gibi birazcık yarım, birazcık tam.
Ve şairin bahsettiği dert, keder, bir duayla son buldu. İzzetini secdede, asaletini sevdasında bulmalıydı insanlar. Bütün bu umutsuzluğun tek gerçeğidir bu.
Dünya dediğimiz, ilk nefesle başlayıp son nefese kadar olan döngü değil mi?
Bir iki kelimenin anlatamadığı gazellerin kulağa hoş, gönle dokunamadığı, şiirlerin yazıda kaldığı, bedevîler gibi talana uğrattığımız mısralarda, ahların feryadından anlar mı insanlar?
