Geceleri ay düşüyor aydınlanıyor gezegenin karanlık tarafları,
Sokak lambaları eşlik ediyor bu aydınlanışa…
Fakat kalbime kor düşüyor kararıyor umutlarım…
Gelecek denen bu lambalarım sönük benim.
Ufkumu saran bu koyuluk,
Anlatılmıyor, anlaşılmıyor, anlatılamıyor…
Sadece yazılıyor kaderin bana yazamadığını daha ne kadar yazabilirim bu satırlara?
Talihim kırık bir ok gibi saplandı düşlerime,
O oklardaki parmak izleri zamanında elimi sıkmışlardı…
Neden şimdi canımı sıkıyorlar?
Fakat bakın yaralı olan bedenim değil zihnimdeki nedenler…
Her yaranın bir tedavisi vardır derler hislerim iyileştirilebilir mi?
Takvimden eksilen dünler hala daha neden zihnimde asılı….
Geçmiş neden geçmiyor?
Birkaç sözcükle anlatılabilir mi tarif edilemeyen duygular?
Parmak uçlarıma akar gözyaşlarım, mürekkep olarak bu satırlara…
Dilimin dönmediği kelimeler dizelere döndü….
