Yanıldım mı?

Ve yine buradayım. Gitmem gerekirken yine bu aynadan kendime bakıyorum, uzunca. Sanki asla sonu gelmeyecek bir girdaptayım. 

Çekiliyorum, kapılmak istemiyorum.

Kafes, kocaman bir kafes. Süslenmiş bir kafes. Yalanların oluşturduğu kalkanlar. Ne kadar paran varsa o kadar gücün var. Yaptığın en ufak hatada oyundan atılırsın.

Kafesin görevi beni korumak mı, yoksa hapsetmek mi? Bilmiyorum ve emin olduğum hiçbir şey yok.

Yansımam gitgide bulanıklaşıyor. Yanılıyorum yeniden.

Tüm renkler karışmış. Oluşan o saf beyazlığın içine siyah damlıyor. Elimi uzatsam da artık dokunamıyorum. Çekiyor beni derine.

Nefes alışverişimin sesi çok net. Tek duyduğum bu.

Başımı yukarı kaldırdığımda anılar var…tüm o fotoğraflar ve geçen zamanlar.

Yanıyorlar. Hepsi kül olmuş.

Küller aşağıya dökülüyor. Başımı eğdiğim zaman hiçbir şey yok. Küller yok oldu.

Saat durmuş. Yanılmışım yeniden. Artık ben de durmak istiyorum.

Ayna yavaşça kırılıyor. Parçalara ayrılırken izliyorum sadece. Hareket edemiyorum sanki. Yoksa hareket etmek mi istemiyorum?

Sağ bacağımda olan uyuşma hissiyatı ile eğilip iki elimle bacağımı tutuyorum. Kafes beni bu şeyden koruyamaz.

Yankılanıyorlar.
Durduramıyorum.

Anlaşılmayan tüm o sesler karışmış.
Aynı tüm renklerin karıştığı gibi.

Şimdi ise önümde beyaz bir kuş tüyü.

Tüyü elime aldığım an tüm sesler kesiliyor. Her şey durdu. Tüyü elime aldığım an beyazlığı soluyor.  Benimle temas etmesi ile kırmızılaşıyor. Kan bulaşıyor.

Bir anda o sessizlik kendini tek bir sese, çınıltı sesine bırakıyor. Aynı beyaz rengin içine düşen siyahlık gibi kaplıyor her bir yanı.

Duymak istemiyorum bu sesi.

Etrafıma bakıyorum. Çok yakınımda. Önümden geçen belli belirsiz siyah bir silüet. 

Duymak istemiyorum bu sesi. Yanıldım.

Saat birden geri sarmaya başlıyor. Durmadan geri sarıyor. Hızlandıkça hızlanıyor. Ben sadece durmak istedim, gerilemek değil.

Sert bir rüzgar esiyor ardından. Elimde tuttuğum tüyü benden götürüyor.

Sanki biri boğazıma baskı uyguluyor gibi zorlaşıyor nefes almam.

Sanki o tüye tekrar ihtiyacım varmış gibi peşinden koşuyorum. Ayak sesleri… Yanıldım.

Koşuyorum, koşuyorum ve koşuyorum.
Kafes engel oluyor. Bu ses çok rahatsız ediyor.

Yeniden ona dokunduğum anda tüy birden küle dönüşüyor. 

Rüzgar onu benden yeniden alıyor. Bu sefer hiç yakalayamayacağım bir şekilde.

Yetemiyorum. Yanıldım.
Ritim sürekli kendini tekrar ediyor. Fazla ruhsuzca…

Arkamı dönüyorum. Sadece 3’e kadar sayacağım.

Bir, ışık söndü.

Nota sesleri tamamen etrafımı çevreliyor.
Her bir tını bambaşka his uyandırıyor yüreğimde.

Savruluyorum istemsizce.  İki, gözünü kapat. 

Hayal gücünü kullanma, kendini verme.

Kalp ritmim… Her zaman mı böyleydi yoksa şimdi mi hızlanıyor?

Üç, kafes yok oldu.

Yanıldım mı?