
Gözlerin… Gözlerin ki ruhumun ilahisi, sana yazdığım şiirlerin hakikati, varlığımın timsali. Gözlerin, gayb aleminin rengi, kudretin tecellisi, sözcüklerimin sesi, haykırışlarımın sebebi.
Bir umut ki yeşeriyor tepemde, en keskin düşüncelerim senin hayaline dalıyor, karşımdasın ve gülümsüyorsun. İçten içe sana sarılasım var. Fakat ellerimi, ayaklarımı, dilimi bağlamışlar. Ruhumu duvara çivilemişler. Vuslatımızı arşa kaldırmışlar Bedenimize toprak atmışlar. Varlığımıza küfretmişler. Hasetlerinden çatlamışlar. Geride bıraktıklarımızı yakmışlar. Beddualar etmişler.
Gözlerin… Gözlerin ki tebessümünün hayali, sevginin s harfi, seni bana bağlayan zincirin kilidi. Gözlerin, sensizliğimin kemendi, gecelerin sessizliği, uykusuzluğumun bekçisi.
Aksin karşımda, unut diyor, kaç diyor, kurtul diyor… Bense karşında sev diyorum, sarıl diyorum, ellerimi tut diyorum. Hayat bizi birbirimize bağlıyor. Gözyaşlarından bir damla düşüyor. Aramıza kargalar üşüşüyor. Dostlarımız nefretini kusuyor… Bedenim kollarına, sevgim kalbine sığınıyor. Saçlarına bir kar tanesi düşüyor. Yürüdüğümüz yola güvercinler üşüyor…
Gözlerin… Gözlerin ki bedeninden uzakken sensizliğimin resmi, sana karşı olan hislerimin bereketi, en içli arzularımın sebebi… Gözlerin, gözlerin ki, ah gözlerin.