Biz Olmuştuk

Aylar sonra ilk cümlelerin aklıma geldiğinde sesinin tonunu bile unutmaya başladığımı fark ettim. Artık aklıma bile gelmiyorsun. Yollarını çok değiştirmişsin belli ki. Hani bir söz vardır ya: “Canından çok sevdiğin yar bile gün gelir, el olur,” diye…

Şimdi düşündükçe çok uzak geliyor seni sevdiğim günler. O zamanlardaki beni anlamakta güçlük çekiyorum. Hala kalbimde bir acı, ufak da olsa bir sızı var ama sevgi namına bir şey kalmamış senden. Ve bugün bile seninle şu noktaya gelmiş olmayı istemezdim.

Benden sonra çok baharlar yaşamış, çok yapraklar dökmüşsün. Biliyorum aklına bile gelmediğimi ama sen az da olsa düşüyorsun hatırıma. Bir şiir yazmak isteyip yarıda bırakıyorum her seferinde. Ya da bir öyküye başladıktan bir gün sonra yırtıp atıyorum sayfaları. Biliyorum bu cümleleri de saklayacağım dünyadan. Neden bilmiyorum… Belki yargılanmaktan korkuyorumdur. Belki de insanların he cümlemde bir anlam aramasından. Oysaki kurduğum her cümlenin bir anlamı yok hayatımda. Bazıları sadece söylenmiş olmak için var, bazıları da olmak için söylenmiş.

Yine tıkanıyor cümlelerim… Öyle derin yaşıyorum ki duygularımı ben de anlayıp dile getirmekte zorlanıyorum bazen. Keşke diyorum, keşke daha iyi dile getirebilsem kendimi. Çünkü insanlar anlamıyor beni. Bir cahil olduğumu düşünüyorlar ya da sevmeyi bilmeyen bir deli. Oysa sen “Kimsenin duyguları senin kadar temiz ve güzel değil,” derdin. Peki, neden yazık ettin; neden kirlettin duygularımı?

Doğru ya… Yanlışlar düzeltilmek, güzellikler bozulmak için var. Kıymet bilmeyen, değer gösteremeyen bir dünyada yaşıyoruz sonuçta. Ve ben, herkeste; her şeyde seni arar oluyorum bir süre sonra. Tanıdık gelen bir şeyler olunca sevdiğimi sanıyorum… Dikkatsiz davranmaya başlıyorum nihayetinde. Üzülüyorum, üzüyorum… Oysa kimse üzülsün istemem benim yüzümden…

Biraz sana, biraz hayatıma, biraz da kendime ara verme vakti geldi sanırım… (Ve şimdi iki aşkı birleştiriyorum.)

Biz Olmuştuk.

Bugün hava ayrı bir güzeldi.

Çiçekler seni ben açmıştı.

Saatler beni sen geçiyordu.

Ellerimiz sarmaşık misali,

Dolanmıştık birbirimize.

Sen ben olmuştun,

Ben sen olmuştum işte.

Renkli rüzgarlar esiyordu bahçemizde.

Çimenler salınıyordu,

Çocuklar oynaşıyordu.

Biz olmuştuk.

Kalemim elimdeydi yine

Elini yüzünü çiziyordum.

Birkaç satır karalıyordum defterime.

Aşıklar buluşuyordu

Gözlerinde, sözlerinde.

Menekşeler açıyordu gamzelerinde.

Neşeli bir pazar sabahıydı işte.

Tek farkı senin olmandaydı.

Biz vardık

Dert, keder yoktu cebimizde.

Tek kelime etmemiştik birbirimize.

Sen ben olmuştun,

Ben sen olmuştum işte.