Merhaba Terk Edenim…

Merhaba terk edenim,

İçimde en ufak bir pişmanlık olmadan yazıyorum bu satırları. Çünkü pişmanlığım sana değil, kendime. Oysa o kadar güzeldi ki her şey… Ve ben en çok bu ana gelmekten korkmuştum. Bu korkuyu yenebilmek için de hep kendimi kandırdım “Aşık değilim” diye. Meğer ne çok aşık olmuşum, ne çok sen olmuşum şu kısa zamanda.

Öyle çok şey öğrendim ki sayende… Mesela, bir insan bir insanı kokusunu hayal ederek bile sevebiliyormuş. Bu kadar güzellikler içinde ‘seviyorum’ diye başlayıp ‘gidiyorum’ diyerek bitiyor hikayeler. Oysa bana vaat ettiklerin arasında yoktu gidişin. Her şeyi derdin ama gidiyorum demezdin. Kendimden bile beklerdim bu gidişi, senden beklemezdim. Gerçi gidiyorum bile demedin. Sessizce gittin. Ama giderken kendini kalbimde unuttun.

“Belki daha güçlü yapar beni yalnızlık. Sabretmeyi, kanmamayı, ağlamamayı öğrenirim belki. Kimse için kimseden vazgeçmemeyi belki de…” diyor bir yazar.

“Şimdi gidiyorum”u ben desem bir işe yaramaz biliyorum. Ama gidiyorum, haberin olsun. Varlığım beceremedi ama umarım yokluğum öğretir özlemeyi.

En zor olanı da ne biliyor musun? İnsanın sevildiğini sanması. Ama… Ama suç kimsede değil. Başkalarında seni arıyor olmam bile senin yüzünden. Ve ben yokluğunu bile seviyorum. Çünkü o bile sen olduğun için var.

Ben seni, gitme diye yalanlar söyleyecek kadar çok sevdim de sen beni nasıl sevemedin?

İnsan aşktan cümleleri toparlayamayacak hale gelebiliyormuş. Oysa bilirsin ben yanlış cümleler kurmam. Ben… Ben artık ne bilip ne bilmediğini bile bilmiyorum. Sana hiç emin olamıyorum, seni tanıyamıyorum. Sahi… Acaba tanıyabildim mi ki seni?

Ve insan gözyaşlarının kağıda bulaşmasından bile korkabiliyormuş. Keşke tek derdim bu olsa