…
Rüzgarda salınan yapraklar bozarken ıssız sokakların sessizliğini,
Yalnızlık titreyerek geceye soyundu.
Biliyordu gece şarkılara sevdalı.
Dostluklara, kahkahalara hasret…
Yine de bırakmadı gece.
Koynuna aldı yalnızlığı.
Bir o sustu, bir o.
Gök çağladı, ağladı yaldızlar.
Gece kaybolurken saatlerin akışında,
Yalnızlık ilk defa o an anladı çaresizliği.
Yarım kaldı gidişler.
Yalnızlık yarım kaldı.
