Unutma Sen Şairsin

İnsan bazen susmak değil, konuşmak istiyor.

Marifet susmakta değil konuşabilmekte aslında.

Kendini ifade edememek, diri diri yanmayla eşdeğer.

Zamanla insanların senden uzaklaştığını fark edersin, sonra onlar gibi sen de kendini terk edersin.

Dayanmaktan yorulursun ve artık pes edersin.

Bir ışık kalmamıştır artık ümidini de kesersin.

Ölmek istersin ölmek hafif kalır, mecbur yaşamaya devam edersin.

Annen üzülmesin diye, bazen tebessüm edersin. 

Ama bilirsin ki, kendi gülüşünden bile nefret edersin.

Anlatmaya çalışırsın, dinlemezler. Sonra susar ve iç sesine bile küsersin.

Her defasında kimseye değer vermeyeceğim der ve yine katilin yollarına güller serersin.

Ölüp ölüp dirilir yine de annen anlamasın diye tebessüm edersin.

Çocukluğun gelir hatırına, gözlerin dolar ve 17 yaşında nefret edersin.

Bir parka gidince sevinmek yerine, çocukluğuna dalıp gidersin.

Salıncağın gıcırtısıyla büyülenir ve çocuklara hüzünle tebessüm edersin.

Kimse bilmez ne yaşadığını, ne yaşattıklarını, sen de gider bir köşeye, avazın çıktığı kadar susarak gözyaşı dökersin.

Karanlık bir pencerede umutsuzca güneş ışığı beklersin.

Bir şairi çok seversin o da ölmüştür, elinden bir şey gelmez şiirleri ile yad edersin.

Gençliğinin baharında ölümü bekler ve aradığın o mutluluğu terk edersin.

Ama unutma ki sen bir şairsin ve yaşamak bile umuttur, yazdığın sürece…

{ 2 sene öncesinden kopup gelen şiirim }