Bir boşluk ki daha önce hiç böylesine içine düşmedim.
Öyle karanlık ki sonu, düşüncelerimden daha derin.
Sanki acılarımın farklı bir alfabesi var ve kimseye anlatamıyorum.
Aslında susmuyorum ama konuşmaya da dilim razı değil.
Bu nasıl bir hamallıktır ki, ne taşıdığını bile bilmeden, dünyanın en ağır yükünü taşırcasına.
Bir huzursuzluk var şu gözlerimde, bir şeyler anlatmaya çalışıyorlar, bardaktan boşanırcasına.
Bir hiçin içinde, hissiz kalmış bedenim.
Ve tutunacak dal ararken, arafta kalmış yüreğim.
Öyle hasretim ki şu ölüm denen zat-ı şahaneye.
Bir yanımda kötülük görme sanrısı diğer yanımda hipokondriyak bir zihin.
Tıp dilinde şizofren ama kendi dünyamda eşsizim.
Ve şu insanlarla yaşarken delirmek, en şahane fikrim.
Artık bir mantığım yok, felek bizi nereye atarsa.
Belli mi olur belki mutlu olmayı dilerim, peki ya tutarsa?
Yaşamak benziyor kanatsız bir kuşa.
Adın kuş belki ama kanadın yokken uçmaya çalışmak boşa.
Bir dilenci gibiydim ve sadece sevilmeyi diledim.
Ben ne ölümler gördüm ve içimde daha nicelerini gömdüm.
Bir yağmurdu hislerim ve ben artık duruldum.
Sel olsa ne fark eder gözlerim, ruhum artık kurudu.
Bir barajdı yaşam ve ben aşamadım.
Çünkü bu lanet dünyada yaşamaya çalışmadım.
Bir delinin günlüğünden farksızdır şiirlerim.
Çünkü ben ilhamı değil, daima acılarımı bestelerim.
Haksızlık benim köpeğimdi, ben de hiç beslemedim.
Bu hikayenin sonunu, inanın böyle bitirmek istemedim.
Düşüncelerimde yangın çıktı bu yangını söndürmeyin.
Ben yandıktan sonra gelip küllerim üflemeyin.
Soğuk bir duştu cümlelerim ve mevsim kıştı.
Hele bir konuştum ki herkes birbirine bakıştı.
Öylesine temizdi ki kalbim, sanki el emeği göz nuru bir nakıştı.
Ben sonunda tırlattım aklım kötü işlere karıştı.
Düşmanım ve dostum sanki birbiriyle barıştı.
Hüznümle mutluluğun durmadan birbiriyle yarıştı.
Bir el silah sesiydi çığlığım, anlamadım insanlar niye kaçıştı.
Bu insanlığa giden yoldaki tek çıkıştı.
