Hey! Minik Börülce

Tam kahvemi almışım, açmışım son ses müziğimi oh yazı yazacağım. Her şey istediğim gibi mükemmel bir ortam. Bir anda ipince bir ses; “Hayıır! Babaa geeel babaaa hadisenee.” Herhalde hayatımda ki en büyük şansızlığım özel alan ve anlarımın gasp edilmesi. Mükemmel üst komşum ve can içi çocukları; henüz linç yiyebilecek kadar tanınmasam da bir açıklama yapmam gerekiyor tabi; arkadaşlar ben çocuk hemşiresiyim her günüm onlarla geçiyor ve bütün çocukları gerçekten çok seviyorum aslında ama; konu evde ki özel alan, özel an olunca biraz komik oluyor bu durumlar. Konu buraya nasıl geldi diyeceksiniz; minik bir deneme yazmaya karar verdiğim de aslında kafamda olan konu çok başkaydı. Biraz kendimden bahsetmek, nasıl diyeyim sizlerle güzel bir anımı paylaşmak düşüncesindeydim. Lakin benim minik börülce komşum on dakika boyunca bağırınca mükemmel konum kanatlarını çırpıp başka semalara yol aldı. Hal böyle olunca bende ne yapabilirim diye düşünürken intikam ara sıcak falan değil anam babam ana yemektir felsefesiyle ilerleyip hadi bakalım dedim. Tabi bu yazıya başlamadan önce elime mükemmel sopamı alıp ‘tak tak tak’ diye üç kere vurdum. Kendisi çok iyi bilir dördüncü tak beni oraya getirtme yoksa senin o yanaklarını ısırırım anlamında olduğu için yirmi dakikalık bir es verdi sağ olsun. Bende fırsat bu fırsat döktür Sevcan dedim kendi kendime. Hoş o sırada da içeriden çamaşırlar kurudu onları bir koşu toplayıver diye bir ses geldi kısacası özel alanlarınız, anlarınız aslında sizlere ait değil arkadaşlar gerçekten doğru söylüyorum inanın bana. Çevrenizde ki insanların size çizdiği sınırlar kadar alan ve anlarınız. Siz siz olun odaklanmak için gündüz saatini değil gecenin kör karanlığını seçin. Yoksa benim gibi sadece yirmi dakikalıktan ibaret olan sınırlarınız da oynayabilirsiniz . Sevgili üst komşum buradan sana bir not bırakmak istiyorum; senin o yanaklarını severken koparırım umarım bir gün okursun bu yazıyı. Minik börülceye öpücükler.