Elfida

Kalemim, zifiri karanlık düşüncelerim!
Yine başladı geceye nöbet,
Tek yandaşım, sırdaşım;
Yine kendimden başkası değilim.

Ama buna rağmen ne çok kalabalığım yine!
Ay, yıldızlar ve hatırımdaki sen ile.
Otur yanıma, son bir isteğim var,
Yıldızları sayalım, gideceksen öyle git.

Tuttuğum nöbet sana değil!
Seni tutan bir başkasının gözleri.
Bu bekleyişin nafile,
Gelmeyecek ölüm denen güzel haber.

Kağıdın üzerinde yazılı adın,
Soluğumu tutuyorum her hecende,
Biraz daha boğulmak için,
Bir fotoğrafın var kefenimin cebinde.

Herkes eli boş ayrılır dünyadan,
Benim elimde boş,
Ama yüreğim bir hoş,
Çünkü sen varsın içinde dünyadan kalan.

Adım sadece cümlelerinde geçecek artık,
Biraz hüzünleneceksin, biraz üzülecek,
Ama sen eve gidince kedine anlat yine beni,
Bir de adımı fısıldamayı unutma çiçeklerine.

Diyeceksin; benim çiceğim yok ki.
Al bir gül dik bahçene,
Anlasın gül, tanısın benim gibisini,
Şayet solarsa, keşke tanımasaydın beni.

Çok şey de istemez bir gül,
Benim gibi bir kaç güzel söz falan,
Biraz su ver, biraz gübre,
Ama dikkat et eline batmasın dikeni.

Gülün dikeni sahibine bile zalimdir,
Ben senin değildim,
Yine de sarıldın bana dört bucak,
Anladın mı şimdi bütün derdimi, kederimi?

Kendimi alamadım hiç bir zaman senden,
Bu bir elveda, kendime iyi bak,
Adın bir başka artık senin,
Elveda Elfida, elveda.