Yalnızmışım ben,
Yüreğimi ilmek ilmek işlediğim kelimelerimde,
Kutlayamadığım zaferlerimde,
Adım kazınmış, yalnızlık pusuda beklediğinde.
Yüreğim silinmiş
Hislerin izini süremediğimde,
Baktım arkama görünmez kimse bu devirde,
Buradayım diyen insanların çoğu,
Ortada sırılsıklam bırakmışken,
Ağlayan bulutlar altında hislerim toz olmuşken,
Akar damla damla yüreğime yalnızlık.
Nasıl bir yere düşmüşüm ki böyle,
Düşünmüşüm bir kez daha nerden sarmalı?
Dönmüşüm kendime,
Yalnızlığın kıyısında parmak uçlarım,
Ağırlaşmış bekliyor öylece.
Gözlere muhtaçken bırakılmış çırılçıplak,
Solmuş menekşelerimden birkaç tanesi ak,
Uzanamaz artık ellerim kimsenin zamanına,
Kimse kimsenin yanında olmak istemiyorken,
Yüreğim bunu dinlemez
Uğrardı imzalı gözlerin yanına.
Onlar da,
Yok oluyorlarken ufaktan,
Yanımda kal dediklerinizin adımlarından,
Bilinir bir yalnızlık,
Yüreğinizle baş başa, gözleriniz dalmışken.
yalnızlıktan korkmak manasızdır, çünkü insan yalnız olunca kendiyle yaşamayı kendine katlanmayı öğrenir. aşk yalnızlığın yararlılığını köreltip bütün olma, biz olma arzusunu körükler. bu hayatta en gerçek âşıklar yalnızlıkta bile âşık kalabilenlerdir. şiiriniz bu düşünceleri tekrar zihnimde canlandırdı, sağ olun.
yalnız kalmaktan korkmayan insan, kendini tamamlamıştır. eksiği olan insan bununla başbaşa kalmaktan korkar, yalnızlığı hiç sevmez. yorumunuz için teşekkür ediyorum.
Yalnızlıktan korkmayan insan tamamlanmıştır. Lakin eksikleri olan insan korkar yalnız kalmaktan çünkü her şeyin gün yüzüne çıkması onun için korkunç olabilir. Aşk da durum nedir bu tartışılır. Yorum için teşekkürler..
Yalnızlığı güzel ele almışsınız. Tebrikler.
Teşekkürler 🙂