Yağmur yağarken ki o koku, o ses ve o an aklına gelen onlarca düşünce.Gözün hemen bir kalem kağıt arayışı ve kalemin aklında ki düşünceler uçup gitmesin diye hızlıca yazdığı kelimeler. Birer birer anlamsız yan yana gelince derin düşünceler oluşturan o kelimeler. Gök her gürlediğinde çoğalan fikirler, yağmur her cama vurduğunda dağılan düşünceler… Nedir bize bu kadar yağmuru sevdiren , onun kokusunu, sesini sevdiren? Bir yerde okumuştum “Belki de toprak sevdiklerimizi aldığı için bu kadar güzel kokuyordur.” Belki de biz de bu yüzden yağmuru seviyoruz. Bize toprağın kokusunu getirdiği için. Yağan yağmur dindikçe kalemimin kelimeleri yazması da yavaşlıyor. Düşüncelerim yavaş yavaş oturuyor ve toparlanıyor. Sonra hayal kurmaya başlıyorum. Keşke diyorum, keşke ayrı ayrı pencerelerden değil de aynı pencereden beraber seyretsek yağmuru beraber dinlesek. Kalemim bir dakikalığına duruyor ve gözlerim ilk ve son cümlem arasındaki gidip geliyor.
“Yağmur yağarken ki o koku , o ses aynı pencereden beraber seyretsek beraber dinlesek.”
Mukemmel…