Doktor

  Saatlerdir içeride bekleyen hastalarımdan birini nihayet ameliyata alacaktım. Sabahtan beri önlüğümün yıkanmasını bekliyorum. Başhemşire sürekli iznim olmadan eşyalarımı alıp kendi kafasına göre yıkıyor ya da ütülüyordu. Bu yüzden hastama saat 10’da dediğim ameliyatı 12 çeyrekte yapmak zorunda kaldım. Hastamı beklettim! Umarım sinirli biri değildir. Önlüğümü, eldivenlerimi hızlıca giydim ve maskemi taktım. Evet, başlıyoruz! Hastamın kalp kapakçığında bir sorun varmış. Onu tedavi edeceğim. Öncelikle neşterimi alıp dikkatle göğüs bölgesini açtım. Evet, işte böyle. Aferin bana! Ama bu kısımda bir başka doktora daha ihtiyacım var. Hocam diğer doktordan nefret ediyor. Son sefer gerçekten ihtiyaç duyunca hocamdan gizli sokmaya çalıştım ameliyata. Ama hocam gördüğünde ‘Pissst, Pisst!’ diye bağırdı ve kovdu onu. Ah doktor, kovulunca gururun incinmiş olmalı… Ama yalnız başıma nasıl ameliyat edebilirdim ki? Halbuki o da işinde çok iyi. Hatta geçen sefer bir hastanın kolu kırılmış, üstüne bir de nasıl olduysa yakmış, öyle mükemmel tedavi etti ki tüm sorununu ortadan kaldırdı. Var mı ondan iyisi? Ama hocam bunu kabullenemiyor. O sadece hastaları getirsin götürsün, ondan kolay ne var? Ameliyata girsin de göreyim. Dikkatimi yeniden önüme verdiğimde yavaş da olsa tek başıma halledebildim işimi. Kalbe ulaştım sonunda. Sağ elimi uzatıp ona dokundum. Bu kalp atmıyordu. Söktüm çıkardım yerinden. Madem çalışmıyor orada durmasının da bir anlamı yok. En iyisi bunu Doktor Sarman’a götüreyim. O bununla ne yapılması gerektiğini daha iyi bilir. Kalbi tam götürecekken hocam girdi içeri. Yanında birkaç adam ve beraberinde getirdiği yeni bir sürü hasta vardı. Beni görünce hastasını diğer adamlara bıraktı ve yanıma geldi. “Oğlum sen ne yapıyorsun yine? Bırak o elindekileri. Hayvanları murdar ediyorsun!” Yine beni anlamıyor. Ameliyatım henüz bitmedi… “Git üstünü değiştir hadi. Psikiyatri randevun var. Bu iş böyle olmayacak. Şu tedavini biraz daha aksatırsak bizi de kesersin sen.” Ayaklarımı geri geri götürdüm. Oraya gitmek istemiyordum. “Hem bu sefer ‘başhemşiren’ götürecek seni.” Beni kolumdan tuttuğu gibi ameliyathaneden çıkardı. Ah, yine başlıyoruz…