Aşırı Gizli Mektup

Sevgili Bilibililer,
Bugün gerçekten çok zor bir gün olacak en azından benim için, oldum olası sıcakları sevmedim, sevemezdim de zaten. Ama bugün başka bugün diğer tüm günlerden çok çok başka. Biliyorsunuz bugünlere kolay gelmedik bu zamana kadar hep birlikteydik hep beraberdik yüzyıllardır bu böyleydi bizim için çünkü bizdeki bu bağlılık çok eskilere dayanıyordu. Atalarımızdan öğrendik birbirimize kenetlenerek yaşamayı. Ve iyi de bir geçmişe sahibiz aslında kültürümüz Avrupa’da ve Asya’da devam etmiş yıllarca. Şimdi bulunduğumuz bu topraklar çok bereketli çok verimli ama bizim bir de çok kötü bir huyumuz var. Dışarıdan hiç tanımadığımız eller bizi tek hamlede kırabiliyor aslında sorun bu da değil sorun şu ki, biz içeridekiler olarak dağılmaya meyilli hale gelmişiz yıllardan sonra. Benim isyanım buna… Diyorum ki; “Arkadaşlar Atalarımızı hatırlayın unutmayın sıkı tutunun olduğunuz yere gelsin ve eliyle o bizi itmeye devam etsin ve biz yine kaybedelim ama en azından denemiş ve çabalamış olarak kaybedelim!” diyorum. Diyorum da kime diyorum. Galiba bu sessizliğimiz büyüdüğümüz toprakların bize bıraktığı bir intikam şekli. Anadolu’nun katı gelenekleri bizi içine çekti. Ne zaman desem ki:” “Bakın! Arkadaşlar, biz teker teker kimseye yetmeyiz bir tanemiz ile kimse doymaz ama hep birlikte haykırarak güçlü oluruz.” A yıllardır aynı yeşil koridoru paylaştıklarımın verdikleri cevap şu oldu: “Bağırıp da napabiliriz ki? Neyi değiştirebiliriz? O büyük acılı an elbet bir gün gelecek, o vakte kadar sus ve bekle en azından huzurun yerinde olur, şu haline bak stresten kapkara oldun.” dediler. Ağzımı açıp hiçbir şey demedim çünkü diyeceğim hiçbir şeyi hak etmediklerini anladım. Sustuğumda kararmayacaktım belki ama huzurlu mu olacaktım peki?Onlar bu vahşi plana kendilerini hazırlarken ben tabii ki de bu durumu kabullenmemiştim. Bu da beni zamanla yordu ve çürüttü artık diğerlerinden farklıydım tıpkı bugünün diğer günlerden farklı olduğu gibi. Çünkü o büyük gün gelmişti vahşetin fokurdamalarını duyuyordum ve o tanımadığımız o insan poşete elini daldırdı ve bizi sımsıkı kavradı tek hamlede kırdı ve bunu yaparken çok keyifliydi, üstelik şarkı bile söylüyordu. İşte tam o derin kaba döküldüğümüz an herkes feryat figan,çığlıklar havada uçuşuyor ama zaten bu bir intihardı.Bağırmak için geç kaldınız. Bir kaptaydık yine ama karışmıştık artık kimse bulamıyordu son yolculuğuna giderken sevdiğini sonra aniden iki parmak minik pürüzlü beni kavradı ve şöyle dedi: “Aaaa! Bu çürükmüş seni şöyle alalım dedi.” ve beni bana benzeyenlerin yanına bir peçeteye bıraktı. Sonra mı? Sonrası diğer tanıdığım bütün arkadaşlarım patatesli bezelye yemeği oldular. Ki çok lezzetli de olduklarına eminim ama bu kader değildi bu onların tercihleriydi.

(Bir bezelyenin minik bezelyelere hatıra mektubunu okudunuz,pardon çürük bezelye;))
30.11.2019