Vuslata Son Adım
Bugün tam yirmi beş yaşıma girdim. Fazlasıyla heyecanlıyım çünkü gökyüzüne kavuşmanın vakti geldi artık. Yirmi yıl önce verdiğim sözü tutmanın vakti geldi. Ellerim titriyor ve sırtımdan ter boşanıyor. Çocuk gibiyim. Sabırsız ve heyecanlı… Bedenimi denize emanet edeceğim; ruhum gökyüzüne kavuşacak. Vakit kaybetmemem lazım. Gökyüzüyle olan randevumu geciktiremem. Derin bir nefes alıp heyecanımı bastırmaya çalıştım. Son paramla çiçek aldım. Ne de olsa artık ihtiyacım olmayacak paraya. Oldukça büyük, beyaz bir papatya… Annem çok severdi papatyaları; gidip mezarına diktim. Vakit gelmişti artık. Annemin bu dünyaya hapsedilmiş bedeniyle vedalaşmam gerekiyordu. Bir avuç toprak alıp cebime doldurdum. Giderken annemin cesaretine ihtiyacım olacaktı. Onun korkusuz bedenini bir papatyaya emanet ettim. Yaşamın kokusunu içime çektim; ciğerlerimin her zerresine tıka basa doldurdum. Vakit geldi artık. Ne heyecan kaldı geriye ne de özlem. Hasretini çektiğim gökyüzüne kavuşacağım artık. Damarlarımda kan yerine cesaret dolaşmaya başladı; bir kelimelik nefes aldım.
Elveda.
Başarılı bir yazı olmuş. Ellerinize sağlık 🙂